گلوکوکورتیکوئیدها

گلوکوکورتیکوئیدها ?

۲️⃣ گلوکوکورتیکوئیدها

?Hydrocortisone
?Prednisone
?Prednisolone
?Triamcinolone
?Methylprednisolone
?Dexamethasone
?Budesonide

?از گلوکوکورتیکوئیدها برای درمان موارد متوسط تا شدید IBD استفاده به عمل می آید. این داروها تولید فاکتورهای التهابی را کاهش می دهند.

? بیماران بر حسب پاسخ به گلوکوکورتیکوئیدها، در سه گروه قرار می گیرند:
۱.بیماران پاسخ دهنده به گلوکوکورتیکوئیدها (در این افراد بهبودی بعد از یک تا دو هفته ایجاد می شود و در صورت قطع تدریجی دارو، علائم برنمی گردد).
۲.بیماران وابسته به گلوکوکورتیکوئیدها
۳.بیماران مقاوم به گلوکوکورتیکوئیدها

? اغلب بیماران عد از حدود ۵ روز از آغاز درمان بهبود علایم التهابی را از خود نشان می دهند، هر چند که بعضی ها به هفته ها درمان نیاز دارند.

? با وجود اینکه معمولا هدف از کاربرد گلوکوکورتیکوئیدها درمان بلندمدت نیست، اما در بعضی بیمارانی که به مصرف این داروها وابسته هستند، مصرف طولانی مدت (معمولا تا سه ماه) ضرورت پیدا می کند.

?در بیماران مقاوم به گلوکوکورتیکوئیدها باید درمان توام با سایر داروها (تعدیل کننده های ایمنی و داروهای بیولوژیک) یا درمان های جایگزین در نظر گرفته شود.

? پردنیزون و پردنیزولون خوراکی، پرمصرف ترین داروهای این خانواده برای درمان IBD محسوب می شوند.

? بودزوناید با وجود قدرت اثر زیاد، به مقدار زیادی توسط کبد حذف می شود؛ به همین دلیل و با هدف کاهش عوارض جانبی آن، اشکال خوراکی آهسته رهش و حساس به PH این دارو مورد استفاده قرار می گیرد تا به مقدار کافی به قسمت های انتهایی روده کوچک و کولون برسد.

? برای درمان موارد شدید IBD داروهای هیدروکورتیزون و متیل پردنیزولون به صورت تزریقی مورد استفاده قرار می گیرند.

? در صورتی که درگیری در ناحیه رکتوم باشد، از اشکال رکتال استفاده می شود تا هم اثربخشی دارو بیشتر باشد و هم عوارض جانبی کمتری به بیمار تحمیل شود.

⚠️ نازک شدن پوست، افزایش وزن، توزیع غیرعادی چربی در بدن، ضایعات قلبی-عروقی و خلقی، از جمله عوامل محدود کننده مصرف بلند مدت گلوکوکورتیکوئیدها محسوب می شوند.

⚠️ قطع مصرف گلوکوکورتیکوئیدها باید به آهستگی صورت گیرد تا منجر به نارسائی آدرنال نشود.