داروها / داروهای مغز و اعصاب / داروشناسی بی حس کننده های موضعی / موارد کاربرد/ بی حسی سطحی و بی حسی انتشاری
موارد کاربرد/ بی حسی سطحی و بی حسی انتشاری ?
? همانگونه که بیان شد؛ داروهای بی حس کننده موضعی، بر اساس موارد کاربرد بالینی در۶ گروه اصلی قرار می گیرند. در زیر به داروهایی از فهرست دارویی ایران که بیشتر به این شیوه ها تجویز می شوند اشاره می گردد.
۱️⃣ بی حسی سطحی
?Lidocaine
?Tetracaine
?Benzocaine
? مورد کاربرد این داروها، برای ایجاد بی حسی در غشائ مخاطی قرنیه چشم، دهان، مری، بینی، برونش ها، مجاری ادراری و … است. این داروها معمولا برای ایجاد بی حسی در پوست کاربرد ندارند.
? به دلیل نفوذ پایین در غشائ مخاطی، تجویز هم زمان اپی نفرین با بی حس کننده های موضعی سطحی، تاثیری در افزایش مدت اثر این داروها ندارد.
⚠️ در صورت آسیب دیدگی پوست یا مخاط، عوارض جانبی سیستمیک قلبی و عصبی این داروها ظاهر می شود.
۲️⃣ بی حسی انتشاری
?Lidocaine
?Articaine
?Procaine
?Mepivacaine
?Bupivacaine
?Ropivacaine
? ایجاد بی حسی به شیوه انتشاری یا نفوذی، به معنی تزریق مستقیم داروی بی حس کننده موضعی در بافت، بدون در نظر گرفتن موقعیت عصب در آن است.
? مورد کاربرد اصلی تجویز داروها به این شیوه، برای جراحی های کوچک -به ویژه در پوست یا اندام های داخل شکم- و دندانپزشکی است.
? چنانچه به همراه بی حس کننده های انتشاری از اپی نفرین استفاده شود، طول مدت اثر این داروها افزایش پیدا می کند.
⚠️ تزریق داخل جلدی داروهای حاوی اپی نفرین ممنوع است. ضمنا این داروها نباید در بافت انگشتان، گوش، بینی و آلت تزریق شوند؛ چون انقباض عروقی می تواند منجر به گانگرن اندام شود.
? مزیت اصلی بی حسی به شیوه انتشاری -و سایر روش های بی حسی منطقه ای- این است که ضمن ایجاد بی حسی رضایت بخش، عملکرد طبیعی اندام ها مختل نمی شود.
? عیب اصلی بی حسی به شیوه انتشاری این است که برای ایجاد بی حسی در یک ناحیه کوچک، به مقادیر زیادی از داروی بی حس کننده نیاز می باشد که ممکن است در جراحی های بزرگ باعث تشدید عوارض جانبی دارو شود.
