بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی پیشرونده است. اولین علائم مشکلات حرکتی است. حرکات نرم و هماهنگ عضلات بدن توسط ماده ای در مغز به نام دوپامین امکان پذیر می شود. دوپامین در بخشی از مغز به نام “توده سیاه” تولید می شود. در پارکینسون، سلول های ماده سیاه شروع به مردن می کنند. وقتی این اتفاق می افتد، سطح دوپامین کاهش می یابد. وقتی ۶۰ تا ۸۰ درصد کاهش یافتند، علائم پارکینسون ظاهر می شود. در حال حاضر هیچ درمانی برای پارکینسون وجود ندارد، بیماری که مزمن است و با گذشت زمان بدتر می شود. سالانه بیش از ۵۰۰۰۰ مورد جدید در ایالات متحده گزارش می شود. اما حتی ممکن است موارد بیشتری وجود داشته باشد ، زیرا پارکینسون اغلب به درستی تشخیص داده نمی شود.

علائم بیماری پارکینسون

برخی از علائم اولیه پارکینسون می تواند چندین سال قبل از مشکلات حرکتی ظاهر شود. علائم اولیه عبارتند از:

۱) کاهش توانایی بویایی (anosmia)

۲) یبوست

۳) تغییر صدا

۴) حالت خمیده

چهار مشکل اصلی حرکتی دیده می شود:

۱) لرزش (لرزش که در حالت استراحت رخ می دهد)

۲) حرکات کند

۳) سفتی بازوها، پاها و تنه

۴) مشکل عدم تعادل

علائم شدیدتر دیگر ممکن است شامل موارد زیر باشد:

۱) افزایش خطر ابتلا به melanoma، یک نوع جدی از سرطان پوست

۲) اختلالات خواب

۳) افسردگی

۴) اضطراب

۵) توهم

۶) مشکلات مربوط به حافظه

۷) مشکلات بینایی

دلایل بیماری پارکینسون

علت دقیق پارکینسون ناشناخته است. ممکن است هر دو مولفه ژنتیکی و محیطی موثر باشد. سطوح پایین دوپامین و norepinephrine، ماده ای که دوپامین را تنظیم می کند، با پارکینسون در ارتباط هستند. پروتئین های غیرعادی به نام بدن Lewy نیز در مغز افراد مبتلا به پارکینسون یافت شده است.

اگرچه علت مشخصی وجود ندارد، اما تحقیقات گروه هایی را شناسایی کرده است که به احتمال زیاد به این بیماری مبتلا می شوند.

۱) جنسیت: احتمال ابتلا به پارکینسون در مردان یک و نیم برابر بیشتر از زنان است.

۲) نژاد: سفیدپوستان بیشتر از آفریقایی آمریکایی ها یا آسیایی ها به پارکینسون مبتلا می شوند.

۳) سن: پارکینسون معمولاً در سنین ۵۰ تا ۶۰ سالگی ظاهر می شود. این بیماری فقط در ۵-۱۰ درصد موارد فقط قبل از ۴۰ سالگی رخ می دهد.

۴) سابقه خانوادگی: افرادی که دارای اعضای نزدیک خانواده با بیماری پارکینسون هستند نیز به احتمال زیاد به پارکینسون مبتلا می شوند.

۵) سموم: قرار گرفتن در معرض سموم خاص ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد.

۶) آسیب به سر: افرادی که آسیب های سر را تجربه می کنند ممکن است بیشتر به بیماری پارکینسون مبتلا شوند.

مراحل بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون یک بیماری پیشرونده است. این بدان معناست که علائم این بیماری معمولاً با گذشت زمان بدتر می شود. بسیاری از پزشکان از مقیاس Hoehn و Yahr برای طبقه بندی مراحل آن استفاده می کنند. این مقیاس علائم را به پنج مرحله تقسیم می کند و به ارائه دهندگان خدمات بهداشتی کمک می کند تا بدانند علائم و نشانه های بیماری چقدر پیشرفت کرده است.

مرحله ی ۱: مرحله ۱ پارکینسون خفیف ترین شکل است. این خیلی خفیف است، در واقع ممکن است علائمی را که قابل توجه هستند، تجربه نکنید. آنها ممکن است هنوز در زندگی روزمره تداخل نداشته باشند.

مرحله ۲: پیشرفت از مرحله ۱ به مرحله ۲ می تواند ماه ها یا حتی سال ها طول بکشد. تجربه هر شخص متفاوت خواهد بود.  در این مرحله ممکن است علائمی مانند:

۱) لرزیدن

۲) تغییر در حالات صورت

۳) سفتی عضله

سفتی عضلات می تواند کارهای روزمره را پیچیده کند و طولانی شدن مدت زمان انجام آنها را طولانی می کند. با این حال، در این مرحله، بعید است که مشکلات تعادلی را تجربه کنید.

مرحله ۳: علایم مختلف بروز می کند همچنین ممکن است در همه کارهای روزمره شما تداخل ایجاد کنند. حرکات به طور محسوسی کندتر هستند و سرعت فعالیت ها را کاهش می دهد. مسائل مربوط به تعادل نیز مهمتر می شوند، بنابراین سقوط بیشتر رخ می دهد. اما افراد مبتلا به مرحله ۳ پارکینسون معمولاً می توانند استقلال و فعالیت های کامل خود را بدون کمک زیاد حفظ کنند.

مرحله ۴: پیشرفت از مرحله ۳ به مرحله ۴ تغییرات قابل توجهی ایجاد می کند. در این مرحله، ایستادن بدون واکر یا وسیله کمکی بسیار دشوار خواهید شد. واکنش ها و حرکات عضلانی نیز به طور قابل توجهی کند می شوند. زندگی به تنهایی می تواند ناامن و احتمالاً خطرناک باشد.

مرحله ۵: در این پیشرفته ترین مرحله، علائم شدید کمک شبانه روزی را به یک ضرورت تبدیل می کنند. ایستادن دشوار خواهد بود، اگر غیرممکن نباشد و صندلی چرخدار احتمالاً مورد نیاز است.

تشخیص بیماری پارکینسون

هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص پارکینسون وجود ندارد. تشخیص براساس سابقه سلامتی، معاینه جسمی و عصبی و همچنین بررسی علائم و نشانه ها انجام می شود. برای رد سایر شرایط ممکن است از آزمایشات تصویربرداری ، مانند اسکن CAT یا MRI استفاده شود. همچنین ممکن است از اسکن حامل دوپامین (DAT) استفاده شود. در حالی که این آزمایش ها پارکینسون را تأیید نمی کنند، اما می توانند سایر موارد را رد کرده و از تشخیص پزشک حمایت کنند.

درمان های بیماری پارکینسون

درمان پارکینسون متکی به ترکیبی از تغییر سبک زندگی، داروها و روش های درمانی است. استراحت کافی، ورزش و رژیم غذایی متعادل مهم است. گفتاردرمانی، کاردرمانی و فیزیوتراپی نیز می توانند به بهبود ارتباطات و مراقبت از خود کمک کنند.

داروهایی که برای درمان بیماری پارکینسون مورد استفاده قرار می گیرند

۱) لوودوپا: لوودوپا رایج ترین درمان پارکینسون است. به جبران دوپامین کمک می کند. حدود ۷۵ درصد موارد به لوودوپا پاسخ می دهند، اما همه علائم بهبود نمی یابند. لوودوپا به طور کلی با carbidopa تجویز می شود. کاربیدوپا تجزیه لوودوپا را به تأخیر می اندازد که به نوبه خود در دسترس بودن لوودوپا را در نوار مغزی خون افزایش می دهد.

۲) Dopamine agonists: اثربخشی آنها کمتر از لوودوپا است، اما در صورت کمبود لوودوپا می توانند مصرف شوند.

۳) Anticholinergics: آنتی کولینرژیک ها برای جلوگیری از سیستم عصبی پاراسمپاتیک استفاده می شود.

۴)  :Amantadineآمانتادین (Symmetrel) را می توان همراه با کاربیدوپا-لوودوپا استفاده کرد. این یک داروی مسدود کننده گلوتامات (NMDA) است.

۵) مهار کننده های COMT: مهار کننده های Catechol O-methyltransferase اثر لوودوپا را طولانی می کنند. انتاکاپون (Comtan) و تولکاپون (Tasmar) نمونه هایی از مهارکننده های COMT هستند. تولکاپون می تواند باعث آسیب کبدی شود. معمولاً برای افرادی که به سایر روش های درمانی پاسخ نمی دهند استفاده می شود.

۶) بازدارنده های MAO B: مهار کننده های MAO B آنزیم مونوآمین اکسیداز B را مهار می کنند. این آنزیم باعث تجزیه دوپامین در مغز می شود. سلژلین (الدپریل) و راساژیلین (آزیلکت) نمونه هایی از مهار کننده های MAO B هستند. قبل از مصرف هر داروی دیگر با مهار کننده های MAO B با پزشک خود صحبت کنید. آنها می توانند با بسیاری از داروها تداخل کنند از جمله:

۱) داروهای ضد افسردگی

۲) ciprofloxacin

۳) برخی از مواد مخدر

با گذشت زمان، اثربخشی داروهای پارکینسون می تواند کاهش یابد. در اواخر مرحله پارکینسون، عوارض جانبی برخی از داروها ممکن است از مزایای آن بیشتر باشد.

جراحی پارکینسون

جراحی مختص افرادی است که به دارو، درمان و تغییر سبک زندگی پاسخ نمی دهند. برای درمان پارکینسون از دو نوع جراحی اصلی استفاده می شود:

۱) Deep brain stimulation: در این روش جراحان الکترودها را در قسمت های خاصی از مغز می کارند. یک ژنراتور متصل به الکترودها برای کمک به کاهش علائم، پالس هایی را ارسال می کند.

۲) Pump-delivered therapy: در ژانویه ۲۰۱۵، سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) درمانی را با استفاده از پمپ به نام Duopa ارایه کرد.

درمان های خانگی

۱) باقالی:گیاهان Mucuna، ثابت شده است که حاوی لوودوپا هستند یک داروی اصلی پارکینسون که سطح دوپامین را در مغز افزایش می دهد و از این رو علائم حرکتی بیماری را بهبود می بخشد.

۲) برخی تحقیقات محدود نشان می دهد که رژیم های کتوژنیک و کم پروتئین برای برخی از افراد مبتلا به پارکینسون مفید است.

۳) غذاهای سرخ شده متابولیسم بدن را تغییر می دهد، فشار خون را افزایش داده و همچنین کلسترول را تحت تأثیر قرار می دهد. لذا از مصرف این ها باید خودداری کرد.

۴) مصرف ویتامین D

۵) کراتین مونوهیدرات ((Creatine Monohydrate: اغلب به عنوان یک مکمل بدن سازی در نظر گرفته می شود. از آنجا که کراتین می تواند ایجاد دوپامین در مغز را حفظ کند، ابزاری مناسب برای مدیریت پارکینسون است.

پیشگیری از پارکینسون

پزشکان و محققان نمی فهمند که چه چیزی باعث پارکینسون می شود. به همین دلیل مشخص نیست که چگونه می توانید از بیماری جلوگیری کنید. منبع معتبر نشان می دهد عوامل سبک زندگی- مانند ورزش بدنی و رژیم غذایی غنی از آنتی اکسیدان ممکن است دارای اثرات محافظتی باشد. اگر سابقه خانوادگی پارکینسون دارید، ممکن است آزمایش ژنتیک را در نظر بگیرید.

وراثت پارکینسون

محققان معتقدند که هم ژن های شما و هم محیط می توانند در ابتلا به پارکینسون یا عدم آن نقش داشته باشند. موارد ارثی پارکینسون نادر است. غیر معمول است که والدین پارکینسون را به کودک منتقل می کنند. طبق نظر موسسه ملی بهداشت، فقط ۱۵ درصد از افراد مبتلا به پارکینسون سابقه خانوادگی این بیماری را دارند.

زوال عقل پارکینسون

زوال عقل پارکینسون از عوارض بیماری پارکینسون است. این امر باعث می شود تا افراد با استدلال، تفکر و حل مسئله دچار مشکل شوند. کاملاً رایج است ۵۰ تا ۸۰ درصد افراد مبتلا به پارکینسون تا حدی دچار زوال عقل می شوند. علائم زوال عقل بیماری پارکینسون شامل موارد زیر است: افسردگی، اختلال خواب، گیجی، لکنت زبان، تغییر در اشتها، تغییر در سطح انرژی.

امید به زندگی در بیماری پارکینسون

با این حال، عوارض مربوط به پارکینسون می تواند طول عمر افراد مبتلا به بیماری را کوتاه کند. ابتلا به پارکینسون خطر ابتلا به عوارض بالقوه تهدید کننده زندگی مانند سقوط، لخته شدن خون، عفونت های ریوی و انسداد در ریه ها را افزایش می دهد. این عوارض می تواند باعث مشکلات شدید سلامتی شود.

تمرینات پارکینسون

پارکینسون اغلب باعث مشکلات در فعالیت های روزمره می شود. اما تمرینات و کشش های بسیار ساده ممکن است به شما در جابجایی و راه رفتن با ایمنی بیشتر کمک کند. برای بهبود راه رفتن:

۱) حالت خود را بررسی کنید و صاف بایستید.

۲) بگذارید ابتدا پاشنه شما به زمین بخورد.

۳) سعی کنید خیلی سریع حرکت نکنید.

۴) با دقت راه بروید.

رژیم پارکینسون

برای افرادی که مبتلا به پارکینسون هستند، رژیم غذایی می تواند نقش مهمی در زندگی روزمره داشته باشد. اگرچه این روند بیماری را درمان و یا از آن جلوگیری نمی کند، اما یک رژیم غذایی سالم ممکن است تأثیرات چشمگیری داشته باشد. پارکینسون نتیجه کاهش سطح دوپامین در مغز است. ممکن است بتوانید به طور طبیعی با غذا سطح هورمون را افزایش دهید. به همین ترتیب ، یک رژیم غذایی سالم که روی مواد مغذی خاصی متمرکز باشد ، ممکن است برخی علائم را کاهش داده و از پیشرفت بیماری جلوگیری کند. این غذاها عبارتند از:

۱) آنتی اکسیدان ها: غذاهای حاوی این مواد می توانند از استرس اکسیداتیو و آسیب رساندن به مغز جلوگیری کنند. غذاهای غنی از آنتی اکسیدان شامل آجیل، توت و سبزیجات است.

۲) باقالی: این لوبیای سبز آهکی حاوی لوودوپا است، همان ماده ای که در برخی از داروهای پارکینسون استفاده می شود.

۳) امگا ۳: این چربی ها برای سلامت قلب و مغز مفید می باشد و به محافظت از مغز در برابر آسیب کمک می کند. علاوه بر مصرف بیشتر این غذاهای مفید، باید مصرف چربی های اشباع شده را کاهش داد.

منابع:

https://www.healthline.com/health/parkinsons#treatment

https://www.everydayhealth.com/parkinsons-disease/home-remedies-for-parkinsons-symptoms.aspx

https://www.elitedaily.com/life/natural-remedies-for-parkinsons-disease/999278